اینترنت ماهواره‌ای استارلینک قرار هست به کمک ۴۲ هزار ماهواره، در اختیار تمامی شهروندان کره زمین قرار بگیرد. اینترنتی که شرکت استارلینک در اختیار مشترکین قرار میدهد، سرعتی بین ۵۰ تا ۱۵۰ مگابیت بر ثانیه دارد و با تاخیری در حدود ۲۰ الی ۴۰ میلی‌ثانیه به کاربر نهایی می‌رسد. برای این منظور کاربر باید تجهیزات اختصاصی اینترنت ماهواره‌ای را خریداری و هزینه اشتراک ماهیانه‌اش رو نیز پرداخت کند.
بر اساس اطلاعاتی که در سایت این کمپانی قرار گرفته، هزینه خریداری تجهیزات رقمی معادل ۵۰۰ دلار هست. این تجهیزات شامل دیش، سه‌پایه، روتر وای‌فای و یک آداپتور برق میباشد. همچنین هزینه اشتراک اینترنت ماهیانه نیز برابر ۱۰۰ دلار است که هیچ محدودیت حجمی برای آن در نظر گرفته نشده. این نکته را هم باید در نظر گرفت که به دلیل تعداد کم ماهواره‌های استارلینک، فعلا ۶ کشور و مجموعا حدود ۱۰ هزار کاربر تحت پوشش Starlink که در فاز بتا هست قرار می‌گیرند.
کاربرانی که در کشورهای آمریکا، انگلستان، آلمان، کانادا، استرالیا و نیوزیلند قرار دارن، با ثبت‌نام در وب‌سایت رسمی استارلینک، شانس ورود به فاز بتای این پروژه را دریافت می کنند.
استارلینک کی به ایران می‌رسد؟
از لحاظ تئوری می‌توان اینترنت ماهواره‌ای را در هرکجای دنیا استفاده کرد و تنها لازمه‌ی آن داشتن یک آنتن است. ولی اسپیس ایکس خیلی واضح بارها اعلام کرده که قصد ارائه‌ی اینترنت ماهواره‌ای استارلینک بدون اجازه‌ی دولت‌ها رو ندارد. گویین شاتول رئیس و مدیر ارشد عملیاتی اسپیس ایکس پیش از این گفته بود که شرکتش قصد شکستن قوانین کشورها را ندارد. به همین دلیل این شرکت از همین حالا کشور به کشور و دولت به دولت برای ارائه خدمات اینترنت ماهواره‌ای در حال مذاکره است.البته حتی اگر اسپیس ایکس در مذاکره با مسئولان ایرانی موفق به کسب اجازه‌ی سرویس‌دهی در ایران شود، بسیار بعید است که به‌دلیل تحریم‌های آمریکا بتواند «به‌صورت رسمی» سرویس اینترنت ماهواره‌ای استارلینک را در ایران ارائه دهد.
آنتن‌های استارلینک بنا به ماهیت‌شان باید از موقعیت دقیق جغرافیایی خود مطلع باشند. تا بتوانند با تنظیم خودکار زاویه‌ی دیش (تنها هنگام راه‌اندازی اولیه) در بهترین وضعیت برای ارتباط با ماهواره قرار بگیرند. این یعنی اسپیس ایکس «اگر بخواهد» می‌تواند از موقعیت هر آنتن استارلینک باخبر باشد. و آنتن‌هایی که در کشورهای غیرمجاز هستند را از کار بیندازد. حتی اگه این کار هم ممکن نبود، اسپیس ایکس می‌تواند ماهواره‌های خودش را طوری تنظیم کند که هنگام عبور از بعضی کشورها سیگنالی ارسال نکنند. مخصوصاً اینکه کشورهایی مثل روسیه، چین و هند قابلیت منهدم کردن ماهواره در مدار را دارند و اسپیس ایکس هم علاقه‌ای به ایجاد تنش با این کشورها ندارد.
محتمل‌ترین سناریو برای ورود اینترنت ماهواره‌ای استارلینک به ایران چیست؟
محتمل‌ترین سناریو برای ارائه سرویس در کشورهایی که بالا اشاره شد، فروش پهنای باند به ISP-های آن کشورهاست. تا آن ها پس از اعمال‌کردن قوانین و محدودیت‌های کشورشان، اینترنت ماهواره‌ای استارلینک را از طریق روش‌های متداول مثل اینترنت موبایل، DSL یا فیبر نوری به کاربر برسانند. این یعنی Starlink برای این کشورها نقش ستون فقرات یا Back Bone اینترنت را بازی می‌کند. چیزی شبیه کابل‌های اینترنت زیر اقیانوس. در چنین حالتی، اسپیس ایکس می‌تواند در عین درآمدزایی و فراهم‌کردن غیر مستقیم اینترنت، از ایجاد تنش با چنین کشورهایی جلوگیری کند.
نکته دیگری که این جا حائز اهمیت هست، انحصاری بودن اینترنت می باشد. بر اساس اصل ۴۴ قانون اساسی، اینترنت بین‌الملل در انحصار شرکت ارتباطات زیرساخت است که خود آن زیر مجموعه وزارت ارتباطات قرار می‌گیرد. در نتیجه حتی اگر اینترنت بین‌المللی ولو ماهواره‌ای به ایران برسد نهایتا تا لب مرز و گیت‌وی شبکه مادر می آید و بعد از آن به تقسیم به آی‌اس‌پی‌ها، در قالب اینترنت پایش شده فعلی به دست کاربران می‌رسد. در نتیجه مشخص نیست که این اینترنت چه تفاوتی با اینترنت فعلی می‌تواند داشته باشد.
تنها راه دریافت فعلی اینترنت ماهواره‌ای استارلینک این هست که به نحوی تجهیزات آن با ثبت‌نام در سایت رسمی استارلینک که از ایران «فعلا» پشتیبانی نمی شود، به دست کاربران ایرانی برسد.
